تولدِ عید شما مبارک

رستا به دنیا آمد... اولین روز بهار بود.

طبیعت مشغول رهایی از زمستان.

صبح بود.

درختان ارغوان گل داده بودند.

آسمان روشن بود و خورشید هنوز ناپیدا.

نسیم خنک خیسی می آمد.

ریحان خندان بود.

مثل همیشه با روحیه و شاد و بذله گو.

خیابان ها خلوت بودند.

پارک ها خوش رنگ و درختان همه سبز.

مهمتر از همه رودخانه پر از آب بود.

از رویش گذشتیم. یک یک خیابان های سبز اصفهان را پشت سر گذاشتیم.

دلهره ها داشتند نزدیک می شدند و ما به پیش تاختیم.

اینک حیاتی نو داشت به بهار می پیوست.

ساعت 8:45 دقیقه بردندش.

شلوغ بود.

صدای گریه تازه و خیس هر نوزادی نوای شوق می نواخت

و فریاد ناله هر مادری هراس و ترس.

ساعت ها گذشت.

در تنهایی ام کار به نذر و نیاز رسید.

ساعت 11:15 مادر را آوردند.

ریحان شاد بود و سرحال!

از دخترمان هنوز خبری نبود.

ساعت 13 بعد از کلی دلهره و عصبانیت از سیستم ناقص و معیوب زایمان بیمارستان ها

و بعد از اینکه خدمه ناهار محترم شان را خوردند

یادشان آمد که کودک را بیاورند.

از مادرش بی خبر بودم.

کودک را نشان نداده بردند.

دلهره ها به توان ابدیت رسید.

ولی او به بهار پیوسته بود.

آوردندش.

آرام بود و با چشمانی به شدت باز نگاهم می کرد.

بهترین لحظه های عمرم جاری بودند.

شبیه مادرش بود، شبیه من بود،

دخترمان بود؛ رستا.

نمی دانستم از شوق چه کار کنم

کوچکترین مسیری را می دویدم.

هوا ابری بود. باد می آمد.

رفتم شیرینی خریدم و گل.

دقیقا مثل فیلم ها...

خوشحال بودم و از اعماق وجودم شکرگزار.

مادرش نورانی شده بود. معصوم تر از خود کودک می نمود.

انگار فرشته ای او را غرق بوسه کرده باشد.

گاه اشک هایش جاری می شد

و گاهی برای خاطر دل من هم که شده از بین اقیانوسی از دردها

شکوفه لبخندی از لبانش برمی خاست.

بهار بود و جای همه دوستان خالی.

---------------------------------------

التماس دعا داریم.

راستی سال نو همه دوستان مبارک...

مهدی اول فروردین 89