و ترديدهايم... هرگز آنها را به تو نخواهم گفت

ترديدهايم در دنيايي كه با لبخند انتظار تو را مي كشد، كوچكند... هرگز آنها را به تو نخواهم گفت... و اين جرم نيست، دروغ نيست، ريا نيست. حق تو از زندگي، دنيايي ساده و با لبخند است. تو وارث ترديدهاي من نيستي. زندگي تو در امتداد شيبدار جهش سرنوشت من رو به نميدانم سرزمين آرزوهاي گمشده‌ي به ارث رسيده از تاريخ بشريت، شروع نخواهد شد. تو در امتداد رازآلودي از بالا و پايين پريدن هاي پرواز يك پروانه زاده شده اي و بودنت همانقدر ساده و رازآلوده و آميخته به لبخند و تلاش و زيبايي و فرود در سكوي شهدآميز گلهاي بهاري گمشده در كودكي هايم است.

من بزرگ شدم و هر لحظه سنگيني باري بر دوشم افزوده شد، غافل بودم كه زمين و زمان، مرا وارث بودن هاي بشر كرد. باري به غايت زخم زننده و سنگين كه در سراشيبي جاده زندگي حسرت راه رفتني مستقيم را با وارونه بازي هايش در دلم مي گذارد.

مرا هميشه با لبخندي از ايمان و رضايت خواهي ديد ولي تو... تو ...باور كن...

ايمان دارم به اينكه تو حياتي نو، و راه رفتني نو براي خود خواهي داشت... هرگز در ايمان من به لبخندها و شادي هايت شك نكن. لبخندت آيه اي است كه من بي پيامبر و بي معجزه به آن ايمان آورده ام... پس رسالت زندگي خود را با همين يك آيه ادامه بده... و به آن ايمان داشته باش... همانگونه كه من در آن مومن شده ام.